یکی از اصطلاحات باقی مانده از قدما
هفت فلک است که به سیارات ماه، ناهید زهره، مریخ، مشتری، عطارد و خورشید نسبت داده شده‌اند. بشر هم اکنون می‌اندیشد که این هفت فلک حتماً همین افلاکی است که در منظومه شمسی موجود هستند و بشر قدیم چون نسبت به هستی جاهل بود چنین تفکری را داشت. واقعیت این است که هستی هفت بُعد یا قسمت دارد که تمامی سیارات و کواکبی که در جهان توسط دانشمندان مشاهده می گردد و تخمین زده‌اند که بالغ بر میلیاردها کهکشان می‌باشد همگی در سطح چهارم قرار دارند.سه سطح در پایین تر از ماست وسه سطح در بالاتر از ما. اما بدلیل اینکه در بعد ما قرار ندارند قادر به رویت آنها نیستیم و آنها همان افلاک هفتگانه می‌باشند.
سنایی فرموده است:
خاکی که مسدسش بزاید در هر طرفش مثلث اید
که معنای آن چنین است ؛ خاکی که مجموعه‌ی شش تایی را بوجود آورده در هر طرف آن سه قسمت( مثلث) واقع شده‌اند. زمین و کهکشانها در وسط و در هر طرف سه سطح دیگر از هستی که این یعنی زمین مرکز هستی.
